鬼猶濟物
文章分類:鬼故事
你也會想看的:
景州李晴嶙言:有劉生訓蒙於古寺。一夕,微月之下,聞窗外寒窣聲。自隙窺之,墻缺似有二人影,急呼有盜。忽隔墻語曰:“我輩非盜,來有求於君者也。”駭問:“何求?”曰:“猥以夙業墮餓鬼道中,已將百載。每聞僧廚炊煮,輒饑火如焚。窺君似有慈心,殘羹冷粥,賜一澆奠可乎?”問:“佛傢經懺,足濟冥途,何不向寺僧求超拔?”曰:“鬼逢超拔,是亦前因。我輩過去生中,營營仕宦,勢盛則趨附,勢敗則掉臂如路人。當其得志,本未扶窮救厄,造有善因。今日勢敗,又安能遇是善緣乎?所幸貨賂豐盈,不甚愛惜,孤寒故舊,尚小有周旋。故或能時遇矜憐,得一沾馀瀝。不然,則如目犍連母在大地獄中,食至口邊,皆化猛火,雖佛力亦無如何矣。”生側然憫之,許如所請,鬼感激嗚咽去。自是每以殘羹剩酒澆墻外,亦似有肸蚃,然不見形,亦不聞語。 越歲餘,夜聞墻外呼曰:“久叨嘉惠,今來別君。”生問:“何往?”曰:“我二人無計求脫,惟思作善以自拔。此林內野鳥至多,有彈射者,先驚之使高飛。有網罟者,先驅之使勿入。以是一念,感動神明,今已得付轉輪也。”生嘗舉以告人曰:“沉淪之鬼,其力猶可以濟物,人奈何謝不能乎?”